I fjor som i år, må det verte ein post om Lucia. Me gjekk, som eg har nemt før, alltid Luciatog i barndommen. Eg hugsar at eg og søstra mi gjekk første gongen. Mamma hadde steikt lussekattar og me gjekk rundt i nabolaget og delte ut. Året etter var det eit større tog, og det auka på heilt til me slutta.

I dag har eg sendt avgårde eit flott Lucia-tog med 6 deltakarar.

Natta går tunge steg
kring hus og låve.
Sola ho gjekk sin veg,
jorda må sove.
Brått her i stova vår,
lys over mørkre rår.
Santa Lucia, Santa Lucia.

Santa Lucia
med den kvite kjolen.
Kom til oss alle;
lær oss å vera snille.
Inn i vårt mørke hus,
stiger med tente lys,
Santa Lucia, Santa Lucia.

Den første er det verset dei fleste ungar i Sogndal syng no for tida. Den andre var den me alltid sang i Lucia-toget vårt når me var små. Eg hadde lyst å overføre denne tradisjonen til mine eigne barn, og ser for meg at to år framover vil det vere ei smal sak å gjennomføre, men so kjem Lucia dagen på måndag att…

Rart dette her, med tid. Me hadde so mykje bedre tid før, alt var rolegare. No spring me frå eine til andre og kavar på frå me er babyar og oppover. Då eg var liten, var eg med på 4H, som hadde møte ein gong i månaden, Miniklubben, ein eller to gonger i månaden (hugsar ikkje) og Miniklang (kor) antakeleg annakvar veke. Og eg var sikkert ikkje med på alt dette samtidig ein gong. Korleis står det til med ungane no til dags?

Så klart me hadde tid til å gå Lucia kvart år!

Slapp av litt! Ikkje stress rundt med alt mogeleg. Du får det ikkje bedre.

Klem,
-Gudrun-