Månedlige arkiver: oktober 2013

Dei tre Bukkane Bruse

boks, drama, dyr, foreldretips, magisk boks, samlingstips, små barn

Dokketeater er moro, sjølv om dokkene er laga av tomme dorullar. Forrige veke fekk eit åringane møte «Dei Tre Bukkane Bruse», med 4H-prosjekt-dorullane som «dokker» og ein smilande glitterbamse som troll 😉

dorull

Me hadde andre møte i dag, ungane elskar samlingsstunda! Dei spring til kroken når dei ser samlingsboksen. Det einaste andre som har samme virking er om det kjem mat på bordet 😉 Då òg kjem dei unisont springande…

Eg tok berre med Bukkane som ein liten prøve forrige veke, tenkte det vart for avansert for eit åringane å følgje med på eventyret. Men når dei fekk det visuelt med dokkene, pluss litt drama frå stemme og ansiktsuttrykk, sat dei som spikra. Det var fantastisk å sjå kor med dei var.

Bukken-Bruse

Vesle Bukken Bruse, trippa over trollebru.
No tek eg deg, sa trollet, og var so grum i hu.
Nei og nei ta ikkje meg, eg er tynn og liten eg,
han som kjemme etter, mykje meire metter.

So gå då, sa trollet

Mellom Bukken Bruse, trampa over trollebru.
No tek eg deg, sa trollet, og var so grum i hu.
Nei og nei ta ikkje meg, eg er tynn og liten eg,
han som kjemme etter, mykje meire metter.

So gå då, sa trollet.

Store Bukken Bruse, TRAMPA over trollebru.
No tek eg deg, sa trollet, og var so grum i hu.
Eg er ikkje redd for deg, berre kom, eg stangar deg.
Pang og pang det skramla, stygge trollet ramla.

Store Bukke Bruse stanga trollet ned i vatn,
so no går Bukken Bruse so glad på sætervang.
No er denne visa slutt, bukkane går ofte ut,
dansar over brua, opp til sæterstua.

Tekst: Arvid Höglund (svensk)

Eg skal ikkje lyge på meg at me har sunge denne sangen med eitåringane, men det er ein sang me kan ta opp. Akkurat som Tre små griser, er dette jo heile historien i ein sang. (Dog litt meir avansert tekst)

Alle Killebukkane

Alle Killebukkane på haugane sprang,
spurde om Karin var heime.
Mamma til Karin ho svara JAAA!
Og alle Killebukkane dei vart so glad,
dei klakka seg på låret og sa HAHAHA!

Mamma til Karin ho svara NEEII!
Og alle Killebukkane dei vart so lei,
dei sprang inn i skogen og gøymde seg.

Kva tykkjer du; er det enklare å fortelje eventyr med rekvesita, eller vil du at ungane skal lage eigne bilder? (Kan dagens unge lage eigne bilder?)

Sler eit slag for dokketeater og dramatisering i dag, viss du tykkjer det er flaut med dei andre vaksne; Hugs på kven som har betalt for å sjå deg, og kven som faktisk har betalt for å sjå på deg… Kven skal du ta mest hensyn til..??

I går klatra eg forresten opp i klatreveggen (12 meter) på led!! Dvs at eg knipsa meg inn på veg opp, og ikkje var festa i toppen! Jepp, er GRISESTOLT, så eg forteller det til ALLE!! Eg trudde ærlegtalt at eg ikkje var sterk nok, men det var eg!! Yuhuu!! (Jadå, veit at det var ørlite off topic, men eg berre MÅTTE fortelje deg det…)

Klem frå Spiderman, aka Gudrun

 

 

 

 

Broren min

sorg

10 år er lang tid, men kjennes som om det var i går.

broren

Her er eg og broren min då me var små, han var 6 år eldre enn meg, og skikkeleg storebror, som passa på. Hugsar då eg var russ, og gjekk i russedress på 17. mai. Då slo storebrorgenet inn; «Du kan ikkje gå slik!» sa han forferda. Snille, gode broren min.

Me har vore på grava og kveikt lys i dag, slik me er kvar 28. oktober. Som eg skreiv i fjor, er nok Kjell Arne ein av dei som har påvirka meg mest. Det var sjølvsagt tider i oppveksten det ikkje var spesielt kuult å ha ein bror med psykisk utviklingshemming, og me kunne krangle som andre søsken (OK, krangla mykje meir med søstra mi, me kan krangle framleis viss me er i det lunet), men stortsett var han verdas beste storebror. Og han fekk vere verdas beste onkel i nesten 1,5 år. Han var så stolt over og glad i onkelungen sin.

Ein sang som han var glad i, og som var ein av dei aller verste eg høyrde, var Vesleblakken. Eg gret kvar gong eg høyrde den, og det gjer eg framleis. Elles likta han Sputnik, han var nok den aller største Sputnik-fanen ever. Han hadde alle kassettane, i mange eksemplar, og videoar osv.

Snakkast på den andre sida! <3 Klem frå ungane dine. (Tek med veslasøsta òg)

 

 

Det er alltid mobbaren det er noko gale med

tankespinn

Det er alltid mobbaren det er noko gale med.

Den gyldne regel

Ungane mine dansa BlimE-dansen på skulen denne veka. Og på veg heim frå jobb på fredag, filosoferte eg litt over temaet mobbing. Eg høyrer ofte når det er snakk om mobbing at det vert leita etter feil hjå offeret, eller offeret sine foreldre. «Er ikkje løge han vert mobba, sidan han er slik og slik» eller «Foreldra kan no prøve å gjere slik eller slik, eller ikkje gjere slik eller slik.» Det kan t.d. gå på klede, oppførsel eller utsjåande til offeret.

Men på eit kurs me hadde på jobb, sa dei noko eg beit meg merke i; «Det er aldri offeret sin feil at han/ho vert mobba, det er alltid mobbaren det er noko gale med.» Dette utsagnet filosoferte eg altså på når eg køyrde heim frå jobb. Korleis forklare denne setninga slik at me alle skjønnar?

Då datt det ned i meg; Eg har jo treft mange rare folk på min veg gjennom livet. Mange som har kryssa min sti, har vore merkelege, eg har kanskje til og med ledd av dei for meg sjølv (OK; av og til saman med andre òg….)

Men dersom eg byrjar å plage nokon andre, så er det jo eg som er avvikaren.

Sjølv om eg tykkjer nokon er rare, gir det ikkje meg nokon rett til å begynne å mobbe dei. Det har med min empati å gjere, med mi evne til å sette meg inn i andre sin situasjon, til å skjønne at mine handlingar kan skade andre. Der ligg forklaringa på utsagnet; «Det er alltid mobbaren det er noko gale med.»

Det er den som utfører handlinga som er ansvarleg, ikkje offeret, ikkje foreldra til offeret, ikkje dialekta til offeret, det er den som mobbar som er avvikar, det er hjå han/ho problemet ligg.

Det er mobbaren som manglar evna til å sjå andre, til å sjå at det han/ho gjer påfører andre smerte.

Eg er veldig glad i Kardemommelova; «Du skal ikke plage andre, du skal vere grei og snill, og forøvrig kan du gjøre som du vil.»

Ein ting som eg har sett pris på, og som eg trur dei aller fleste foreldre set pris på, er å få beskjed dersom ein av ungane har vore ugreie med nokon andre. Eg skal ikkje vere so feilfri at eg ikkje fortel at eg har fått både telefonar og meldingar frå andre foreldre om dei to eldste ungane. Då har me fått snakka gjennom det, og funne ei løysing som fungerer for oss, og som alltid har fått skverra opp tinga med «offeret». Me må ikkje vere redde for å snakke med kvarandre! <3

-Og du; det er ikkje alltid mobbaren har det så greit. Viktig å tenkje på det òg…

Nok eit tankespinn-innlegg, og mi røyst i mobbedebatten.
Klem, Gudrun

Hallo verda!

barnekultur, boks, drama, kreativitet, magisk boks, samlingstips

Velkommen til mi nye heimesida. Etter å ha blogga i godt og vel eit år, har eg no altså gått til det steget å kjøpe mitt eige domene. Valget fall på samlingsboksen.no. Grunnen til at eg valde samlingsboksen, er at gjennom dette året har samlingsboksar vore eit gjennomgåande tema på bloggen.

Eg er, som dei fleste lesarane av bloggen har skjønt, og ikkje minst; Ungane er, svært glad i samlingsboksar. Boksar der eg har liggande forskjelleg stasj som eg kan bruka i samlinga. Eg har hatt min del av rutine samlingar med kjedeleg innhald, og eg har òg planlagt mang ei samlingsstund. Men etter at boksen vart ein fast samarbeidspartnar, har eg, ungane og dei andre vaksne, fått det meir moro i samlingsstunda. Berre det å trekke opp edderkoppen, og la ungane «gjette» kva sang me skal synge, er så mykje meir spennande enn «Nei, no syng me vesle Petter Edderkopp, de. Ein to tre» Eitåringane likar samlingsboksar, toåringane likar det, tre- fire- og femåringane, seksåringane, tjueåtte åringane, knyte det til noko visuelt, noko meir handfast, fengjer mykje meir enn berre abstrakt prat.

Eg fyller jo boksen min med det eg finn på min veg, men den første gongen eg var med på ei samling der det vart brukt ein boks (sterk underdrivelse, for det var ikkje ein boks, men ei vakker, rosemåla kiste), var boksen/kista tom. Men sjølv med eit heilt tomt skrin, trylla Judith, som hadde samlingane, fram spennande sangar frå skrinet.

Velkommen til min nye heim, håpar du vil følgje meg vidare og sjå kor ferda går. Og deler du den med andre som treng det, er dei hjarteleg velkomne, og eg vert super glad <3

-Gudrun-

Nytt liv til ein dorull.

ferie, foreldretips, kreativitet

4H er ein flott organisasjon. Eg tok sjølv plaketten for eit par år sidan, og no er jenta mi i gang med sitt tredje år som 4H’ar. (ÅÅÅåååå, hugsar de landsleir i Innvik, Søgne og Ørje og Nordiskleir i Finland og Lyngen… Ja, ja, nok om det. Men til notidas 4H’arar; Reis på leir!!)

Vel, hausten for ein 4H’ar er alltid travel. (Egentleg skal det vel ikkje vere spesielt mykje meir travelt, men slik var det for 25 år sidan og slik er det no) Men, sidan me no brukar haustferie/fugle-sjukmelding til å gjere ferdig årets prosjekt, tenkte eg at dette må eg no vel kunne utnytte på ein eller annan måte.

Som tenkt, så gjort! No har eg tre Bukkar og tre griser og ein ulv, som eg kan bruke i samling, evt. saman med dokketeateret mitt.

Man tager nokre dorullar, tomme.

Bretter litt ned på toppen, slik at du får «øyrer».

Måler i passande fargar.

Slik vart dei ferdigmåla. Me manglar hale på grisane og ulven, samt horn på bukkane. Dette skal me lage med tråd. Vart dei ikkje søte?? Så enkelt, så genialt!

(Ja, har fått litt hang-up på dei tre små grisene….)

Del gjerne med andre som treng enkle idèar til gjenbruk og aktivitet med barna <3 -Gudrun- (Facebook)

Ein treåring sine favorittar

barnekultur, bevegelsessang, dyr, kreativitet, samlingstips

I vår sang eg «Gå ein tur i Jungelen» for første gong for min eigen treåring, ein sang som eg hadde sunge nesten kvar dag saman med andre treåringar. Dette vart raskt ein favoritt som han valgde kvar gong han skulle legge seg ei tid.

Jungel-sangen
Gå ein tur i jungelen,
gå ein tur i jungelen.
Kva ser du der?
Kva ser du der?
Viss du høyrer lydar,
viss du høyrer lydar,
kva kan det ver’?
kva kan det ver’?
Eg trur det er ein slange, ssssss
eg trur det er ein slange, ssssss
eg trur det er ein slange, ssssss
som ser etter litt mat,
som ser etter litt mat.
Gå ein tur i jungelen…osv
Eg trur det er ein krokodille, klapp, klapp, klapp
eg trur det er ein krokodille, klapp, klapp, klapp
eg trur det er ein krokodille, klapp, klapp, klapp
som ser etter litt mat,
som ser etter litt mat.
Gå ein tur i jungelen…osv
Eg trur det er ein tiger, wreeeel, wreeel,
eg trur det er ein tiger, wreel, wreeel,
eg trur det er ein tiger, wreeel, wreeel,
som ser etter litt mat,
som ser etter litt mat.
Eg hapa’kje da verte meg,
eg håpa’kje da verte meg.
(eller saman med min eigen gut håpar eg det ikkje vert meg og deg eller oss 😉 )
Denne er med rørsler, som ein gjer ørlite før teksten, slik at ungane enklare klarar å henge med.
Det var favoritten ei lang stund, heilt til eg starta på småbarnsavdelinga, og begynte å synge tre små griser. Då adopterte han den som favoritt, rett nok ikkje like lenge, berre lenge nok til at han hadde lært den. 😉 Den skreiv eg opp att i ein post tidlegare i veka. Men som sagt, måtte han alltid avslutte med at «So leste mammao atte døri» slik at han fekk ei god og trygg avslutting på det heile.
No er det ein ny favoritt, som han kallar sjiraffen blaffen. Dette er ein sang som eg sjølv òg er veldig glad i, men som eg har brukt alt for lite i det siste.

 

Sjiraffen Laffen
Sjiraffen Laffen, gir alltid blaffen,
i om det er fløyte nok i kaffe’n.
Sjiraffen Laffen, sa sist eg traff’en
Ka-raf-el-vaff.
Tjo og hei på deg gamle venn,
tiddeli-tuddeli, smått om senn.
Rumba, samba og så ein vals,
høyr no eg synger av full hals.
Taratta-ta-ta….
Når eg var på stor-avdeling, dansa me alltid samba rundt i rommet mens me sang denne sangen, det har eg ikkje gjort i dei siste to åra med småbarn. Men kanskje eg skal ta den med inn i gymsalen, små barn dansar vel?Ein gong, om ikkje so lenge (??), skal eg begynne ta opp video. Vil du ha video med Jungel-sangen? Skriv ein kommentar, eller skriv det på Facebook.

-Gudrun-
som har greidd å ikkje løfte og ikkje bøyge seg so masse i dag, og går med ein nærsynt og eit langsynt auge enn so lenge.

Tankelaust prat…og små øyrer.

tankespinn

Mannen min er svært mørk til norsk å vere, dei to eldste ungane er òg mørkaugde og har gyllen hud. Mens minstemann då, har heilt blå auger og veldig blondt hår. Og gjett om han får høyre det, kven me enn treff, kor me enn går. Han får så mange kommentarar på augefarge og hårfarge, at han stadig spør «Kefør eg ha slikt haor?» eller «Kefør eg ha blaoe auge?»

Og då vil eg spørje deg her og no; Kvifor spør folk om slikt? Kvifor går folk rimeleg langt i å beskulde meg for å ha vore utru? Trur folk det er greit for mannen min, guten min og meg å stadig få det spørsmålet? Eller trur folk at ingen andre enn dei har sett at guten faktisk har lyst hår?

Dette får meg til å tenkje på kor viktig det er å ikkje snakke over hovudet på ungane. Ungane får det med seg, og skjønnar kva du meiner. Det er ikkje OK å alltid høyre «Nei, danna va jammen løgen, datta kan ikkje vera rette faren» for ein liten gut på tre år. Han skjønnar kanskje ikkje alt, men han skjønnar at alle folk meiner det er noko feil med han.

Når eg skal snakke med foreldre om ungane i hente- og bringesituasjonen, prøver eg å ha dette i tankane. Å ikkje snakke om ungen over hovudet deira, men heller prøve å involvere barnet, sjå like mykje på barnet som på forelderen, søke bekreftelse frå barnet; «Sant, Jens? Då hadde me det moro?» og kanskje spesielt når eg skal fortelje noko vanskeleg. Då ser eg på ungen mens eg fortel det, eller evt seier det til forelderen når ungen ikkje høyrer det.

Eg tenkte faktisk litt på det då eg vart operert for grå stær. Legen snakka berre til sjukepleiaren, som skulle snakke til meg. «Ho er litt for langt nede med haka, trur du ho kan komme litt lenger opp?» Eg aka meg lenger opp i stolen og legen vart overraska over det, sidan sjukepleiaren ikkje hadde bedt meg om det endå.. Trudde ho at eg ikkje kunne høyre? Det var augene mine, og synet, det var noko feil med.

Slik prøver eg å tenkje heime òg, men det vert ikkje alltid like vellukka. Ofte seier eg ting om dei stakkars ungane mine som er langt over streken. Er ikkje det rart? At det er med dei me er mest glad i at det skal vere vanskelegast å gjere rett?

Eit «ord» på Facebook seier noko slikt som «Dei neste 24 timane skal du late vere å klage, i det heile tatt, for så og sjå korleis livet ditt endrar seg.»

Nok eit innlegg i serien «Gudrun skriv ting ho ikkje er sikker på om ho vil poste, men so gjer ho det lell.»

Ver snill å arrester meg neste gong du høyrer meg snakke over hovudet på nokon. Og du, ikkje kommenter noko om ungar du møter… Dei høyrer.

Viss du likar blogginga mi, del med andre <3 Og snart.... eller om ei (lita) stund, skal me flytte inn på eit eige domene. Yuhuu!! Må berre finne ut korleis eg lagar nettside (evt betale nokon andre for å lage ho for meg) Snakkast <3 -Gudrun-

Alle fugler små de er… Eit innlegg om takknemlegheit og rausheit.

foreldretips, oppstart, tankespinn

…kommer ei tilbake.

I dag har eg operert eine auga mitt for grå stær. Og er veldig spent på om dette vert bra. Slik det ser ut no, ser eg greit på avstand og ikkje noko særleg på nært hald. Så i løpet av nokre minuttar, har eg altså gått frå å vere svært nærsynt til å verte langsynt. Er heilt fantastisk at det går an.

Eg diskuterte med ei venninne i dag, kor flott helsevesen me egentleg har. Eg betalte rundt 300 kroner, og thats it, pluss litt augedråpar. I USA er det så dyrt å gå til lege viss du ikkje har dei rette, dyre, forsikringane, at dei ventar veldig lenge med å gå til lege. Me klagar ofte på at det ikkje er godt nok, men veit me egentleg kor godt me har det. Fødekvinner i Tanzania, som føder i flokk og ligg i sovesal med 30 andre, er super glade for å komme seg dit. Her klagar me, uansett kor trygt og godt me har det.

Takknemlegheit og rausheit var ord me brukte masse i dag. Finne det me er takknemleg for, og vere raus med oss sjølv og andre. Alt treng ikkje vere perfekt, og alle er faktisk ikkje like gode på alt. Men det er OK. Viss alle jaktar på det gode i andre, og fokuserer på det som er bra, trur eg verda vert ein bedre stad. Me gjer det litt slik på jobb. Me tok ein runde på kva me likar å gjere, og kva me ikkje likar, for å finne ut kvar me er. Tykkjer det er greit å starte med når me planlegger hausten.

Og for å avslutte med ein skikkeleg god opplevelse, som viser at det er bra å ha kompetanse på det du jobbar med uansett kor du jobbar, og som viser kor lite som skal til for å glede to vaksne damer. Oljelampa begynte å lyse på veg til sjukehuset, og me stoppa innom ein bensinstasjon for å få tak i olje. Me hadde opna panserert og funne ut kor me skulle peile og kor me skulle fylle, men me var ikkje så veldig høge i hatten. Men der opplevde me noko som me ikkje hadde forventa, den kjekke, unge mannen som jobba på bensinstasjonen, tok på seg hanskar og vart med oss ut for å fylle, utan at me bad han om det. Ein super start på dagen for oss! Og eg trur jammen det var fint for han òg, for me takka hjarteleg.

Så kan du kanskje seie at å skifte olje er noko me burde kunne sjølve, og det kunne me òg i utgangspunktet fått til. Men det diskuterte me faktisk òg i dag, me kan ikkje vere like gode i alt, så kvifor ikkje hjelpe kvarandre med det me er gode på?

Dette hadde ikkje mykje med sang å gjere, men det har mykje med livet å gjere. Ver raus og takknemleg.

-Gudrun-

Tre små griser – eit teater.

bevegelsessang, drama, dyr, samlingstips, små barn

Som eg har sagt tidlegare, høyrde eg «Tre små griser» for første gong for 12-15 år sidan. Har alltid hugsa på at eg har den, men eg har aldri brukt den, i nokon som helst slags samanheng, før no i haust. Eg har tidlegare jobba med eldre barn, og brukt andre sangar. Eg har så mange favorittar.

Men no, med 11 eitåringar, har denne sangen virkeleg komme til sin rett. Du får ein heil historie på nokre få linjer. Og eg, som likar å bruke heile meg, dramatiserer sangen mens eg syng den.

Me startar med «Tre små griser, la lu la lu la lu», smiler og vuggar litt att og fram, og er liksom veldig glade.

Går vidare på «Dei sang på vegen, la lu la lu la lu», smiler endå meir, er endå meir glade, augene skinner og er vidopne.

Så skvetter me til når me syng «Såååå kom ulven, la lu la lu la lu». Og krøker oss saman når me syng «Grisane vart redde, la lu la lu la lu».

Når me syng «Kva trur du så dei gjorde, la lu la lu la lu» så undrar me oss litt, ser litt nysgjerrige ut.

Mens me godter oss og liksom skrattar av ulven når me syng «Dei sprang heim til mamma, ha ha ha ha ha ha»

Og når me syng den heime, seier minste guten min på tre år alltid; «Og so leste mammao atte døri» (Så låste mamma døra) For å få ein skikkeleg trygg og grei avsluttning på den litt skumle sangen… 😉

Det enkle er ofte det beste! Del gjerne bloggen med andre som kan lære noko av den, eller som kan lære meg noko. Og følg gjerne på Facebook.

I morgo skal eg på sjukehus og operere vekk nokre fuglar på augene, eller det eine iallefall, er veldig spent på resultat, og usikker på korleis det vert framover med 0-syn på eit auge og -4 på eit… Viss det kjem noko merkeleg frå denne kanten dei neste månadane, så veit de kvifor…!!

-Gudrun-

PS: Dette er det hundrede innlegget på bloggen, tykkjer bloggen fortjener gratulasjonar 😉